Η Cookie Traveller είναι από εκείνες τις ταξιδιάρες ψυχές που δεν φοβούνται να ακολουθήσουν το μονοπάτι όσο ψηλά ή δύσβατο είναι. Μας μεταφέρει βήμα βήμα την εμπειρία της από την ανάβαση έως τις στιγμές δέους που κρύβει αυτή η διαδρομή.
Μια διαδρομή μέσα από ζούγκλες, ποτάμια και παγετώνες μια ανάβαση που δεν ήταν μόνο προς τα 4.130 μέτρα, αλλά και προς τον ίδιο μου τον εαυτό. Το πρώτο ταξίδι όπου έγινα «ηγέτιδα», ένιωσα ανθρώπους να με εμπιστεύονται, να μη με κρίνουν, και κατάλαβα πως μπορώ να καταφέρω πολλά περισσότερα απ’ ό,τι κάποτε με είχαν πείσει ότι αξίζω.
7 άγνωστοι, 16 ώρες πτήσης, 1 προορισμός. Το ταξίδι μας για το Νεπάλ ξεκίνησε κουραστικά μια νυχτερινή πτήση, 6 ώρες αναμονή στη Σάρτζα, και μια περίεργη ανάμειξη εξάντλησης και προσμονής για τον προορισμό μας: το Κατμαντού. Στα μεγάφωνα επαναλαμβάνονταν μονότονα «last call, almukalamat al’akhira, last call…», κι εμείς, εφτά άγνωστοι ακόμη μεταξύ μας, καθόμασταν γύρω από ένα τραπέζι, μισοκοιμισμένοι, με μια κοινή ανυπομονησία. Όταν ακούστηκε τελικά «Gate open: Kathmandu», η αδρεναλίνη επέστρεψε. Μας περίμεναν άλλες 5 ώρες πτήσης περίπου.
Με το που προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Νεπάλ, η κούραση εξαφανίστηκε. Ένιωσα ότι πατούσα ξανά σε γνώριμο έδαφος, λες και δεν είχε περάσει ούτε μήνας από την τελευταία μου επίσκεψη το 2024. Χωρίς καθυστέρηση, βγάλαμε τη βίζα, αλλάξαμε λίγα χρήματα, αγοράσαμε τοπική SIM (πάμφθηνη!) και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. Μας υποδέχτηκε ο Sharan, ο τοπικός μας συνεργάτης, με ένα χειροποίητο κολιέ από μαργαρίτες marigold, το εθνικό τους λουλούδι. Η ευωδιά του μας ξύπνησε περισσότερο κι από καφέ. Σε λίγο βρισκόμασταν ήδη στο βανάκι για το ξενοδοχείο.
Πάνω: Οπτική του Κατμαντού από το Monkey Temple, Κάτω: Monkey Temple (Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσολάκος).
Πρώτη νύχτα στο Κατμαντού
Αν και πτώματα, δεν θέλαμε να χάσουμε στιγμή. Ένα γρήγορο ντουζ και κατευθείαν έξω για εξερεύνηση και φαγητό! Σε ένα μικρό στενάκι βρήκαμε ένα μαγαζί με μεταλλικά τραπεζάκια, που έκλεινε στις 23:00 εμείς μπήκαμε στις 22:30. Ο ιδιοκτήτης, χαμογελαστός, μάλλον σκέφτηκε πως «θα κάνουμε σεφτέ απόψε».
Παραγγείλαμε τα πάντα που είχε το μενού: thali set, momos, mixed noodles, chicken curry και φυσικά Gorkha beer, απίστευτη! Κάποιοι ήδη τραβούσαν φωτογραφίες της νυχτερινής ζωής του Κατμαντού, άλλοι πίναμε την πρώτη μπίρα συζητώντας. Γέλια, γνωριμίες, και καμία αίσθηση ότι το τρέκ ήταν μόλις δύο μέρες μακριά.
Από το Κατμαντού στην Ποκάρα
Την επόμενη μέρα είχε περιήγηση στην πρωτεύουσα της χώρας και το επόμενο πρωί, νωρίς, εσωτερική πτήση για Ποκάρα. Πριν φύγουμε, κάναμε ένα σχολαστικό ξεσκαρτάρισμα στον εξοπλισμό, τι θα πάρουμε στο τρέκ και τι θα αφήσουμε στο ξενοδοχείο. Το μότο μας ήταν απλό: “Pack light. Hike lighter.”
Το αεροπλάνο, μικρό και ελικοφόρο, θύμιζε τα παλιά της Ολυμπιακής. Η πτήση κράτησε λιγότερο από μία ώρα, σαν Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Από εκεί, οδικώς προς το χωριό Ghandruk, σημείο εκκίνησης του Annapurna Base Camp trek. Δύο ώρες διαδρομή, κυρίως σε άσφαλτο, με το τελευταίο μισάωρο, σε ανώμαλο χωματόδρομο (τι εμπειρία και αυτή!). Χωριστήκαμε σε δύο οχήματα. Καθ’ οδόν πήραμε μαζί τον τοπικό οδηγό βουνού και τους τέσσερις αχθοφόρους που θα μας συνόδευαν στο ταξίδι. Όταν φτάσαμε στο Ghandruk, ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να χαμηλώνει πίσω από τις κορυφές του Annapurna South. Εκεί ξεκινούσε το αληθινό ταξίδι.
Η πρώτη μέρα του τρεκ προς Chhomrong
Το επόμενο πρωί ξυπνήσαμε ενθουσιασμένοι για την πρώτη μέρα του τρεκ στις 6:30, θα τρώγαμε πρωινό στις 7:00. Η υγρασία το πρωί σε «πιρούνιαζε», ενώ προς το μεσημέρι, καθώς προχωρούσαμε, ένιωθες πως περπατάς σε κάποιο ορεινό μονοπάτι της Ελλάδας τον Ιούλιο, κι όχι στα Ιμαλάια.
Ξεκινήσαμε από τα 2.000 μ. και θα ανεβαίναμε στα 2.200 μ., προς το χωριό Chhomrong. «Ευκολάκι», θα έλεγε κανείς αλλά η διαδρομή έκρυβε μεγάλες υψομετρικές διαφορές, και η ζέστη σίγουρα δεν ήταν σύμμαχός μας.
Τα λιθόστρωτα μονοπάτια που άφηναν πίσω τους τα σπιτάκια του Ghandruk έμοιαζαν βγαλμένα από παραμύθι. Καθώς πλησίαζε η εβδομάδα του φεστιβάλ, βλέπαμε ντόπιους με παραδοσιακές φορεσιές να χορεύουν στις αυλές τους. Κάθε εκατό μέτρα σταματούσαμε για φωτογραφίες. Κάπου εκεί είδαμε και τη μοναδική γάτα ολόκληρης της διαδρομής αραγμένη στα πόδια ενός δεκάχρονου κοριτσιού με κατακόκκινη τοπική φορεσιά.
Και τότε άρχισαν τα σκαλιά. Από το Ghandruk μέχρι το Annapurna Base Camp ανεβήκαμε περίπου 3.300 σκαλιά. Δεν το γνωρίζαμε τότε, ίσως καλά κάναμε! Ο ιδρώτας μας έλουζε, τα σώματα ήδη διαμαρτύρονταν, μα η ενέργεια της στιγμής ήταν απερίγραπτη. Ήταν η αρχή ενός ταξιδιού που θα μας άλλαζε όλους.
Οπτική προς το Chhomrong (Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσολάκος).
Νύχτα στο Chhomrong και Πρωινό στο ωραιότερο «μπαλκόνι»
Το βράδυ στο Chhomrong, η ατμόσφαιρα στο teahouse ήταν κάπως ιδιαίτερη, ένα μείγμα ενθουσιασμού, κόπωσης και υψομετρικής επίγνωσης. Από εκείνο το σημείο και μετά, μέχρι το Base Camp, θα μας έκαναν καθημερινό έλεγχο οξυγόνου για να βεβαιώνονται ότι όλα κυλούσαν ομαλά. Ήταν μέρος της διαδικασίας παρακολούθησης που ακολουθούν όλα τα γκρουπ, καθώς η παραμικρή πτώση στα επίπεδα οξυγόνου μπορεί να γίνει ανησυχητική σε μεγαλύτερα υψόμετρα.
Ομαδική φωτογραφία στο Chhomrong (Φωτογραφίες: Παναγιώτης Τσολάκος).
Εμένα προσωπικά με είχε ήδη πιάσει ένας ελαφρύς βήχας από το υψόμετρο, αυτός ο “Khumbu cough” που λένε ο οποίος, ευτυχώς, υποχώρησε μετά το τέλος του ταξιδιού. Ένα από τα παιδιά βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή να μου προσφέρει ένα ειδικό σιρόπι για τον βήχα μικρή χειρονομία, αλλά η ανακούφιση μεγάλη.
Το επόμενο πρωί φάγαμε πρωινό στα εξωτερικά τραπέζια, με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου να μας καίνε γλυκά το πρόσωπο. Όσοι κάθισαν στη σκιά κρύωναν λίγο, το Chhomrong είναι αναμφίβολα το πιο όμορφο «μπαλκόνι» του ABC, με θέα που κόβει την ανάσα.
Το παραδοσιακό πρωινό σετ ήταν απλό αλλά απίθανο: τηγανητό θιβετιανό ψωμί, ομελέτα, βραστές πατάτες με πικάντικη σάλτσα και μπαχαρικά, μαρμελάδα και ρευστό μέλι σχεδόν σαν σιρόπι αγαύης για να μην παγώνει σε χαμηλές θερμοκρασίες. Μόλις τελειώσαμε, ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας στις 8:00 ήμασταν ήδη στο μονοπάτι.
Από το Chhomrong (2.200μ.) στο Dovan (2.600μ.)
Η διαδρομή ξεκίνησε κατηφορικά, μια μικρή ευλογία για τα κουρασμένα πόδια. Όμως, ό,τι κατεβαίναμε τώρα, θα το ανεβαίναμε μετά, αφού περνούσαμε το ποτάμι. Στο χαμηλότερο σημείο της ημέρας, στα 1.800 μ. (το Chhomrong Khola), η ζέστη ήταν αποπνικτική μάλλον το πιο θερμό κομμάτι ολόκληρου του trek. Από εκεί, μια συνεχής ανηφόρα μάς ανέβασε ξανά πάνω από τα 2.000 μ., περνώντας μέσα από τη ζούγκλα, όπου σταματήσαμε για μεσημεριανό στο Bamboo, ένα καταπράσινο χωριουδάκι βυθισμένο στη βλάστηση και στα σύννεφα.
Ο τελικός προορισμός της ημέρας ήταν το Dovan, ένα χωριό μέσα στην καρδιά της ζούγκλας των… 2.500 μέτρων, αγκαλιασμένο από θορυβώδη ρυάκια και ομίχλη. Τα teahouses εκεί διέθεταν ανέσεις που δεν περιμέναμε σε τέτοιο υψόμετρο ακόμα και πιστολάκι μαλλιών, με μικρή χρέωση!
Προς το Dovan (Φωτογραφίες: Samir Sharma Danai).
Το βράδυ, μετά από ένα εξαιρετικό ramen, μαζευτήκαμε γύρω από ένα τραπέζι και παίξαμε UNO μέχρι τελικής πτώσης. Η ενέργεια της ομάδας ήταν στα ύψη γελούσαμε, πειραζόμασταν, και ο ανταγωνισμός στο επιτραπέζιο έδειχνε πόσο δεμένοι είχαμε ήδη γίνει.
Κάποια στιγμή, οι φωνές άρχισαν να σβήνουν, τα φώτα να χαμηλώνουν. Πέσαμε για ύπνο, να μαζέψουμε δυνάμεις για την επόμενη μέρα, το Deurali, ένα χωριό που θύμιζε κάτι από Νορβηγία, μια ανάσα μακριά από το Base Camp.
Από το Dovan (2.600μ.) στο Deurali (3.200μ.)
Σε αυτό το σημείο της πεζοπορίας, το τοπίο άρχισε να αλλάζει ριζικά. Αφήσαμε πίσω μας την πυκνή, υγρή βλάστηση της ζούγκλας και ανηφορίσαμε προς το Deurali. Όσο ανεβαίναμε προς τα 3.200 μέτρα, το πράσινο έδινε σταδιακά τη θέση του στο ανθρακικό πέτρωμα με αλπική χροιά η βλάστηση λιγόστευε, ο αέρας γινόταν πιο λεπτός και ψυχρός.
Νερά έπεφταν από παντού γύρω μας, μικροί καταρράκτες που έσκιζαν τις απόκρημνες πλαγιές, δημιουργώντας μια υπόκωφη, συνεχόμενη μουσική. Στο Deurali, όπου κι αν κοιτούσες, έβλεπες νερό να κυλά. Δεν ξέρω ποιο χωριό ήταν το ομορφότερο, αυτό ή το Bamboo. Νομίζω… αυτό. Ίσως επειδή αύριο θα φτάναμε επιτέλους στο Base Camp. Πώς έφτασε κιόλας ο καιρός;
Από το Deurali θα κατευθυνόμασταν προς το MBC (Machhapuchhre Base Camp) για μεσημεριανό στα 3.700 μέτρα. Το χρυσαφί χρώμα των λιβαδιών απλωνόταν σαν θάλασσα μέσα σε μια αχανή κοιλάδα, φωτισμένη από τον ήλιο που έπαιζε με τις σκιές των κορυφών.
Μπροστά μας, για πρώτη φορά, οι παγετώνες του Annapurna φάνηκαν καθαρά τεράστιοι, γαλαζόλευκοι, πιο κοντά από ποτέ. Ο αέρας γινόταν πιο αραιός, αλλά η ενέργεια όλων ανέβαινε. Ήταν σαν να περνούσαμε σε έναν άλλο κόσμο. Στο κέντρο της κοιλάδας κυλούσε το ποτάμι των παγετώνων μια σκηνή σχεδόν μυθική, λες και βγαλμένη από τις σελίδες του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Στο βάθος, οι πλαγιές του Annapurna ορθώνονταν επιβλητικές, σαν τείχη μιας χαμένης πόλης, μιας Minas Tirith των Ιμαλαΐων.
Η άφιξη στο MBC (3.700μ.) και το Annapurna Base Camp (4.130μ.)
Και επιτέλους, φτάσαμε στο MBC (Machhapuchhre Base Camp). Η ανάβαση ήταν εξαντλητική, ένιωθες την επίδραση του λεπτού αέρα στα πνευμόνια σου σε κάθε βήμα. Φυσούσε κιόλας, κι ο ψυχρός άνεμος σε «τρυπούσε». Χρειαζόσουν οπωσδήποτε φλις, πουπουλένιο μπουφάν και καλό αντιανεμικό. Και φυσικά σκούφο, γιατί ο αέρας σφύριζε στα αυτιά και χωρίς κάλυψη το πιθανότερο ήταν να σε πιάσει πονοκέφαλος.
Ομαδική φωτογραφία στο Machhapuchhre Base Camp (Φωτογραφίες: Samir Sharma Danai & Παναγιώτης Τσολάκος).
Η νύχτα στο Base Camp
Ήταν μία από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου: να προσπαθείς να απαθανατίσεις από τόσο κοντά τον γαλαξία, εκεί, μέσα στη σιωπή των Ιμαλαΐων. Λίγοι το έχουν δει έτσι, κι ακόμη λιγότεροι από την Ελλάδα.
Ύστερα από μία ώρα, το θερμόμετρο είχε πέσει στους -10°C, και έπρεπε να αποσυρθούμε,τα εξωτερικά φώτα έσβηναν. Μπήκα στο δωμάτιο, τύλιξα τον υπνόσακο ως το λαιμό και χαμογέλασα. Ναι… ήμασταν εκεί. Και τα καταφέραμε!
Επιστροφή στο Sinuwa και μετά στο Jhinu
Αυθημερόν, μόλις αποχωριστήκαμε το Annapurna Base Camp, ξεκινήσαμε την κατηφόρα προς τον τερματισμό. Είχαμε αποφασίσει να περπατήσουμε 22 χλμ μονομιάς την προτελευταία μέρα, φτάνοντας στο Sinuwa, ώστε να γλιτώσουμε χρόνο την επόμενη ημέρα.
Η τελευταία μέρα ήταν η πιο ξεκούραστη θεωρητικά. Μια ώρα ανηφορικών σκαλοπατιών μας οδήγησε στην αρχή του Chhomrong, κι έπειτα ξεκίνησε η τελική κατηφόρα μέχρι το Jhinu. Κανονικά, η πεζοπορία για το ABC ξεκινά από το Jhinu και όχι από το Ghandruk. Πρόκειται για ένα πολύ φασαριόζικο χωριό.
Τελευταία νύχτα στο Κατμαντού – Ημέρα Kukur Tihar (Dog Worship Day)
Επιστρέψαμε στο Κατμαντού νωρίς το απόγευμα, έπειτα από τη σύντομη πτήση από την Ποκάρα. Σε κάθε δρόμο έβλεπες σκυλιά στολισμένα με μαλάνες από πορτοκαλί λουλούδια marigold, με κόκκινη “tika” στο μέτωπο, σύμβολο τιμής και ευγνωμοσύνης.
Το βράδυ, αποφασίσαμε να βγούμε για το τελευταίο μας δείπνο στο Νεπάλ. Επιλέξαμε ένα μικρό, παραδοσιακό κορεατικό εστιατόριο, που είχε θέα σε έναν κεντρικό δρόμο γεμάτο φώτα και μουσική. Καθίσαμε γύρω από ένα από εκείνα τα τραπέζια με ενσωματωμένη εστία στη μέση, ψήνοντας το φαγητό μας και πίνοντας κορεατικές μπίρες και soju (κορεάτικο παραδοσιακό ποτό, κάτι σαν το δικό μας τσίπουρο).
Επιστροφή στην Αθήνα
Αυτή τη φορά, η πτήση της επιστροφής διήρκησε σχεδόν 12 ώρες, με ενδιάμεση στάση ξανά στη Σάρτζα. Ήταν παράξενο: μόλις λίγες ώρες πριν περπατούσαμε στους θορυβώδεις δρόμους του Κατμαντού. Φτάνοντας στην Αθήνα, το αεροπλάνο προσγειώθηκε απαλά. Οι πόρτες άνοιξαν και ο γνώριμος αέρας της πόλης μπήκε μέσα, ζεστός, στεγνός, οικείος. Για μένα, αυτό το ταξίδι ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα ορειβατικό μονοπάτι. Ήταν το πρώτο μου solo ταξίδι μέσα σε μια ομάδα που με αγκάλιασε και το πρώτο όπου είδα ανθρώπους να με εμπιστεύονται χωρίς να με κρίνουν.
Κάπου ανάμεσα στα μονοπάτια του Annapurna, στα 4.130 μέτρα, μέσα στη σιωπή των κορυφών και τον παγωμένο αέρα, βρήκα μια δύναμη που νόμιζα πως είχα χάσει. Και τώρα την έφερνα μαζί μου πίσω στην Ελλάδα. Όταν βγήκα από το αεροδρόμιο, σήκωσα το κεφάλι και είδα τον αθηναϊκό ουρανό. Δεν ήταν ούτε δραματικός ούτε επιβλητικός όπως των Ιμαλαΐων. Ήταν όμως δικός μου κι εγώ ήμουν πια η νέα εκδοχή του εαυτού μου. Αλλά επειδή εκεί, τελικά, βρήκα εμένα. Ραντεβού του χρόνου τον Οκτώβρη. Εσύ θα λείπεις;
