Η Μαρία Μπουμπούκα έμαθε να ζει ακολουθώντας τον άνεμο της περιπέτειας, άφησε πίσω της την Άνδρο και βρέθηκε σε έναν τόπο εντελώς διαφορετικό. Ήταν μια νέα αρχή που μεταμόρφωσε την καθημερινότητα της, έφερε αγάπη και έγινε η αφορμή να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Από την «Αρχόντισσα του Αιγαίου», την Άνδρο, το νησί του φωτός, της θαλασσινής αύρας και αλμύρας, βρέθηκα στον Επτάλοφο ή αλλιώς Αγόριανη. Άφησα πίσω μου τον ήχο των κυμάτων και ήρθα στον τόπο που αναπνέει μέσα από τα έλατα, τις πηγές και την ομίχλη. Ήρθα για δουλειά στις 6 Οκτωβρίου του 2024 και έμεινα για την αγάπη!
Που να φανταζόμουν τότε πως αυτό το χωριό, σκαρφαλωμένο στις πλαγιές του Παρνασσού θα γινόταν το καταφύγιο μου. Πως ανάμεσα σε πέτρινα-ξύλινα σπίτια και χιονισμένα μονοπάτια θα έβρισκα τον άνθρωπο μου.
Η Αγόριανη δεν ήταν άγνωστη για εμένα. Είχα βρεθεί εδώ ξανά, τον Μάρτιο του 2024, για έναν άσχημο λόγο τότε…Όμως, όπως συχνά συμβαίνει στη ζωή, μέσα από την λύπη πάντα φυτρώνει κάτι όμορφο! Έτσι και στη δική μου ζωή, ένα ξεκίνημα που με έδεσε παντοτινά με αυτόν τον τόπο. Από τότε μετρώ έναν ολόκληρο χρόνο, ως μόνιμη κάτοικος της Αγόριανης. Έναν χρόνο γεμάτο στιγμές, που ζεσταίνουν την ψυχή σαν την φωτιά στο τζάκι τα βράδια του χειμώνα.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που είδα το χιόνι. Ξύπνησα ένα πρωί και όλα έξω ήταν κατάλευκα. Οι στέγες, οι δρόμοι, τα έλατα, οι αυλές… Όλα σιωπηλά, γαλήνια σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Το χιόνι καλύπτει τα πάντα και εγώ στο παράθυρο να το κοιτάζω με δέος! Ήταν σα να έβλεπα τον κόσμο για πρώτη φορά. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα πώς η ομορφιά μπορεί ταυτόχρονα να παγώσει το χρόνο, αλλά και να ζεστάνει την καρδιά! Λατρεύω την φύση της Αγόριανης. Τα επιβλητικά έλατα, που μοιάζουν να αγγίζουν τον ουρανό. Τον καθαρό αέρα, που μυρίζει βροχή και χώμα. Το πρωινό ψύχος, που σε ξυπνάει απαλά.
Αγαπώ την ομίχλη ή όπως την λένε εδώ : «μουχλάνταρο». Με μαγεύει όταν τυλίγει τα πάντα σε μία μαγική σιωπή και κάνει το χωριό να μοιάζει βγαλμένο από παραμύθι.
Κάθε μυρωδιά και κάθε ήχος εδώ έχει ψυχή! Το μεγάλο ρολόι κοντά στην πλατεία, που χτυπά δυνατά κάθε ώρα, το θρόισμα των φύλλων όταν φυσάει, τα καφέ-κίτρινα πλατανόφυλλα, που πέφτουν το φθινόπωρο. Τα νερά που τρέχουν από τον καταρράκτη και τις κουφάλες των δέντρων στην πλατεία. Μάλιστα, οι ντόπιοι έχουν και ένα δικό τους αστείο εδώ, όπου όταν κάποιος δίψα και ζητά νερό, πάντα θα ακουστεί μια φωνή να του απαντά: «Νερό; Στον πλάτανο!» και όλοι γελούν.
Στην καρδιά της Αγόριανης, βρίσκονται τα πιο γλυκά σημεία του δικού μου χάρτη. Ο «Παραδοσιακός Φούρνος Αρβανίτη» και «Το Παλιό Μας Στέκι». Ο ξυλόφουρνος είναι ένας και μοναδικός στο χωριό. Είναι το σήμα κατατεθέν, όπου όλοι ξεκινούν την κάθε μέρα τους. Μοσχοβολάει φρέσκο ψωμί και πίτες. Εκεί, συναντάει κανείς ζεστά, αγουροξυπνημένα χαμόγελα και διάθεση για να σου προσφέρουν τα καλούδια τους. Το καφέ ακριβώς δίπλα, η προέκταση του φούρνου θα έλεγα, θυμίζει σπίτι, οικογένεια και παράδοση. Είναι το σημείο συνάντησης, εκεί που πίνουμε τον πρωινό καφέ μας με συντροφιά το τζάκι και σχεδιάζουμε το αύριο.
Τα Σαββατοκύριακα το χωριό αλλάζει ρυθμούς. Οι καπνοί από τα ψησίματα γεμίζουν τον αέρα. Οι μυρωδιές από προβατίνα και τσίπουρο απλώνονται παντού. Οι επιλογές για τους λάτρεις του φαγητού πολλές.
Όλες οι ταβέρνες είναι εκλεκτές και ξεχωριστές. Η ταβέρνα «Ο Σταύρος», η ταβέρνα «Τα πλατάνια», η ταβέρνα «Ο Νίκος», η ταβέρνα «Σταμάτη», «Η γκρίζα αρκούδα», το σουβλατζίδικο «Το κάτι άλλο» και το «Le Grand Chalet». Όλα τους προσφέρουν μοναδικές γευστικές εμπειρίες και άψογη εξυπηρέτηση! Φυσικά, από αυτό το παραμυθένιο χωριό δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι καφετέριες και τα μπαρ. Κάτω από τα πλατάνια, μέσα στην πλατεία, δίπλα στις πηγές που τρέχουνε νερά, μπορεί κανείς να διαβάσει το βιβλίο του, να παρατηρήσει τους ανθρώπους, να πιει τον καφέ ή το ποτό του: στο «Αέλια», στην «Κορακότρουπα», στο «Κατώι» ή στον «Νερόμυλο» και να απολαύσει τη δροσιά και τη γαλήνη της πλατείας ή αν προτιμά τα ύψη και την θέα μακριά από τα πολλά φώτα και τα πολλά μαγαζιά, στο «Le Grand Chalet». Δεν θα παραλείψω και τα μαγαζιά που πουλούν αναμνηστικά, τοπικά προϊόντα και είδη δώρων.
Στολισμένα με μοναδικά αντικείμενα και περιτριγυρισμένα με πολύχρωμες ζωγραφισμένες γλάστρες καθώς και το μοναδικό «Μαγαζάκι της Αγόριανης» που πραγματικά διαθέτει ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους.
Όλα αυτά δεν θα ήταν όμορφα, αν δεν ήταν όμορφοι και οι άνθρωποι που τα διαχειρίζονται, δεν θα ήταν μοναδικά αν δεν αγαπούσαν οι ίδιοι τον τόπο τους. Όταν ανεβαίνω ψηλά στο βουνό και κοιτάζω από εκεί το χωριό νιώθω ευγνωμοσύνη, γιατί έφυγα από τη θάλασσα, μα βρήκα ένα άλλο είδος απεραντοσύνης. Η θάλασσα μπορεί να ηρεμεί το σώμα, όμως το βουνό θεραπεύει την ψυχή.
Εδώ στον Επτάλοφο, βρήκα την γαλήνη που δεν κάνει θόρυβο και την αγάπη που ριζώνει βαθιά, σαν έλατο στο χώμα. Εδώ θέλω να μείνω, να κάνω οικογένεια, να ξυπνάω με τον ήχο του ρολογιού και να κοιμάμαι με το τραγούδι του ανέμου. Να μεγαλώσω παιδιά, που θα μάθουν να αγαπούν το κρύο, να εκτιμούν τις ζεστές μέρες, να αγαπούν το χιόνι, τη φύση και τους ανθρώπους.
Γιατί η Αγόριανη, δεν είναι απλώς ένα μέρος. Είναι συναίσθημα! Ένα απαλό χάδι στην ψυχή, που σαν πατάς το πόδι σου στο δρόμο της, σε κάνει να θέλεις να μείνεις για πάντα!
Αν δεν την δεις, αν δεν την ζήσεις, αν δεν την μυρίσεις, αν δεν πιείς νερό από τον πλάτανο, δεν θα μπορέσεις ποτέ να καταλάβεις και να νιώσεις όλα όσα γράφονται και όλα όσα λέγονται για αυτόν τον τόπο.
Να βάλεις σκοπό να την επισκεφτείς, έστω και μία φορά στη ζωή σου. Και που ξέρεις; Ίσως να βρεις κι εσύ εδώ τον δικό σου παράδεισο, το απάγκιο της δικής σου ψυχής. Ανάμεσα στον ουρανό, τα έλατα, τους καταρράκτες και το μουχλάνταρο.
Instagram: @mariampoumpouka
