Ταξιδεύουμε Μαζί
Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μία νύχτα στην Σαχάρα έχει υπάρξει μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον βρεθεί σε αυτή τη μαγική τοποθεσία. Βρίσκεσαι στην μέση του πουθενά, με απόλυτη ησυχία χαζεύοντας τα πολυάριθμα αστέρια που με τη δύναμη της λάμψης τους κάνουν τη νύχτα – μέρα και η μόνη σου ενόχληση είναι ο αέρας.
Βέβαια για να φτάσεις στην απόλαυση αυτή πρέπει να προσπαθήσεις αρκετά καθώς η περιοχή που επέλεξα εγώ και η παρέα για να διανυκτερεύσουμε ήταν η Zagora, στο Μαρόκο, με απόσταση σχεδόν 12 ώρες από το Μαρακές. Η διαδρομή δεν είναι τόσο κουραστική αφού οι εικόνες που θα δεις καθ ‘όλη την διάρκεια της πορείας σε ανταμείβουν απόλυτα.
Διαδρομή μέσα από το βουνό Άτλας, ένα από τα ψηλότερα της Αφρικής με ύψος στην υψηλότερη κορυφή του 4167 μέτρα, ύστερα να περνάς από περιοχές με αντιθέσεις, γραφικά χωριά, πετρώδεις εκτάσεις και στη συνέχεια έρημος και οάσεις. Το καλύτερο της όλης εμπειρίας είναι ότι κατά τη διαδρομή στην έρημο, δεν υπάρχει σήμα στο κινητό.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε πως η έρημος Σαχάρα δεν είναι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, δηλαδή μόνο άμμος και αμμόλοφους, στην αρχή της συναντάμε αυτό που ονομάζετε βραχώδης έρημος, απέραντες εκτάσεις όπου είναι μόνο βράχια, και οι οάσεις δεν είναι μία λίμνη με 2 φοίνικες, αλλά μπορεί να είναι πολύ μεγάλες σε έκταση, αφού μπορείς να συναντήσεις ακόμα και οάσεις 200 χιλιομέτρων σε μήκος.
Περίπου στα μισά της διαδρομής και ενώ έχουμε μπει στην αμμώδη έρημο ο οδηγός του αυτοκινήτου μας είπε να κατέβουμε να βγάλουμε φωτογραφίες και εκείνος εξαφανίστηκε. Στην αρχή δεν το καταλάβαμε αφού ήμασταν απασχολημένοι τραβώντας βίντεο και φωτογραφίες, μετά από 2-3 λεπτά όμως αρχίσαμε να τρομάζουμε. Βρισκόμασταν στη μέση του πουθενά, χωρίς σήμα και χωρίς νερό. Ύστερα από 10 λεπτά εμφανίστηκε παίζοντας με το αυτοκίνητο στην άμμο και γελώντας, προφανώς κάνοντάς μας πλάκα αλλά είχε καταφέρει να μας κόψει την ανάσα από το φόβο.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο camp όπου θα διανυκτερεύαμε. Υπήρχαν 8 μεγάλες σκηνές, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά αφού όσο και αν ψάχναμε γύρω γύρω με το μάτι μας δε βλέπαμε τίποτε άλλο εκτός από αμμόλοφους.
Ήμασταν μόνο εμείς και κάποιοι ντόπιοι, στους οποίους ανήκαν οι σκηνές, και ήταν οι ίδιοι που μας πρόσεχαν και μαγείρεψαν το δείπνο μας. Το μενού είχε το παραδοσιακό ταζίν, με τη διαφορά ότι το μαγείρεψαν οι Βεδουίνοι της ερήμου, άνθρωποι τόσο απλοί μα τόσο γεμάτοι. Αυτό το ταζίν ήταν το νοστιμότερο που έφαγα!
Μετά το δείπνο μας οδήγησαν μπροστά από τη σκηνή όπου θα περνούσαμε το βράδυ μας. Είχαν στρώσει ένα χαλί στην άμμο και γύρω γύρω είχαν στήσει πυρσούς και είχαν ετοιμάσει ναργιλέ και φρούτα. Ξαπλώσαμε στο χαλί και κοιτάζοντας για ώρα τα αστέρια και συζητώντας για την εμπειρία μας.
Αυτή ήταν η απόλυτη εμπειρία σε ταξίδι, μέχρι στιγμής, στη ζωή μου!
