Πώς είναι να ταξιδεύεις με πλοίο σε παγωμένη θάλασσα;
του Γιάννη Γκενεράλη
Είναι αρχές Απριλίου και βρίσκομαι με δύο φίλους στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας, το Ελσίνκι. Η άνοιξη στη Σκανδιναβία δε θυμίζει σε τίποτα Ελλάδα. Κρύο, χιόνια, συνεχής συννεφιά, παγωμένες λίμνες και θάλασσες συνθέτουν ένα αλλιώτικο σκηνικό.
Καθώς, λοιπόν, περπατάμε στους δρόμους του Ελσίνκι, φτάνουμε στο παγωμένο λιμάνι της πόλης.
Εκεί υπήρχαν διάφορα κιόσκι με street food. Παραγγέλνουμε, καθόμαστε και συζητάμε για τα επόμενα βήματα του ταξιδιού μας. Ψάχναμε κάτι διαφορετικό, κάτι που θα ξέφευγε του συνηθισμένου, κάτι εντελώς YOLO!
Και τότε είναι που μας έρχεται η τρελή ιδέα κι αποφασίζουμε να πάμε στην Αγία Πετρούπολη στη Ρωσία, διασχίζοντας τον παγωμένο Φινλανδικό κόλπο με πλοίο!
Δεν σας κρύβω ότι, στην αρχή, μας προβλημάτισε το γεγονός ότι θα ταξιδεύαμε σε μια παγωμένη θάλασσα. Αλλά, η αγωνία και η ανυπομονησία μας για το συγκεκριμένο ταξίδι ήταν απερίγραπτη και δεν συγκρίνονταν με τίποτε άλλο εκείνη τη στιγμή.
Αυτό ήταν! Φύγαμε για λιμάνι. Κλείνουμε εισιτήρια, πηγαίνουμε στο πλοίο, μας κατευθύνουν στην καμπίνα μας κι αφήνουμε τα πράγματα.
Ακούμε την κλασσική κόρνα του πλοίου που αφήνει πίσω του το λιμάνι. Ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα και μένουμε με το στόμα ανοικτό. Το πλοίο προχωρούσε κι έσπαγε τον πάγο! Κρακ, κρακ, κρακ… Ήταν τόσο έξω από τα συνήθη βιώματά μας, που μας γέμισε ενέργεια και πάθος για τη συνέχεια.
Γυρίσαμε στη καμπίνα μας, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο μπαρ του πλοίου. Ρώσοι και ρωσίδες χόρευαν ασταμάτητα. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε! Ξεκινήσαμε τις βότκες και το χορό. Γίναμε ένα με το πλήθος, νέες παρέες, νέες γνωριμίες κι εν τέλει χαθήκαμε μεταξύ μας. Καταλήξαμε μετά από ώρα στην καμπίνα να λέμε τις εμπειρίες μας και να γελάμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.
Το ξύπνημα μας βρίσκει στη Ρωσία. Αφήνουμε τα πράγματά μας στο πλοίο, περνάμε ελέγχους και βγαίνουμε για εξερεύνηση στην Αγ. Πετρούπολη.
Οι ώρες πέρασαν κι επιστρέψαμε στο πλοίο. Το ταξίδι της επιστροφής είχε ξεκινήσει. Θυμάμαι να χάνεται ο ήλιος στο απέραντο λευκό του πάγου και να νιώθω απόκοσμα συναισθήματα.
Σε λίγο, το φεγγάρι πάνω από τα κεφάλια μας, μας έδειχνε την απεραντοσύνη του τοπίου και το μόνο που θύμιζε ότι ταξιδεύαμε ήταν ο ήχος από το σπάσιμο του πάγου και η γραμμή που άφηνε στη θάλασσα η ουρά του πλοίου.
Προσωπικά, αυτό που μου επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά μέσα μου είναι ότι μερικές φορές πρέπει να βγούμε από το λεγόμενο comfort zone μας και να αναζητήσουμε μια YOLO εμπειρία, ένα απωθημένο όνειρό μας, μια τρελή περιπέτεια, μια ξεχωριστή ιστορία που θα διηγούμαστε, όπως αυτή μου μόλις σας έγραψα.
