Διανυκτερεύοντας σε καταυλισμό με Βεδουίνους.
του Γιάννη Γκενεράλη
Βρίσκομαι στο Αμμάν, την πρωτεύουσα της Ιορδανίας. Είναι μεσημέρι. Περιμένουμε, με τον κολλητό μου το Γιώργο, να συναντήσουμε δύο Ιορδανούς φίλους μας, προκειμένου να φύγουμε για την έρημο Wadi Rum και να περάσουμε το βράδυ μας εκεί. Η ανυπομονησία είναι μεγάλη διότι οι προσδοκίες μας για αυτή την εμπειρία είναι ακόμη μεγαλύτερες. Φτάνουν τα παιδιά, ενοικιάζουμε ένα κατάλληλο όχημα και ξεκινάμε για την έρημο.
Κατευθυνόμαστε προς τα νότια της χώρας. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει έξω, καθώς ο ήλιος δύει στα δεξιά μας. Εμείς έχουμε αρχίσει να κινούμαστε μέσα σε δρόμους γεμάτους άμμο και το σκηνικό γίνεται ολοένα και καλύτερο. Εδώ και εκεί κυκλοφορούν καμήλες, είτε μόνες τους, είτε σε κοπάδι με τη συνοδεία κάποιου ντόπιου.
Μετά από αρκετή ώρα στο δρόμο, φτάνουμε στον καταυλισμό που θα διανυκτερεύαμε. Μας υποδέχτηκαν οι Βεδουίνοι και μας κέρασαν ένα μίγμα βοτάνων που μας τόνωσε το ηθικό, μετά την πολύωρη οδήγηση. Κάναμε βόλτα τριγύρω στον καταυλισμό, όπου υπήρχαν σκόρπιες σκηνές, και κάναμε μια περιήγηση στο χώρο. Οι σκηνές ήταν από μαλλί και η οργάνωση του camp μας εντυπωσίασε. Το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι βρισκόμασταν στη μέση του πουθενά, χωρίς κινητά, κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Στη συνέχεια, μαζευτήκαμε γύρω από τη φωτιά, αδειάσαμε τα μποτάκια μας από την άμμο που είχαμε μαζέψει βολτάροντας κι αφού φάγαμε το φαγητό που ετοίμασαν για εμάς, αράξαμε κάτω, κοιτώντας τα αστέρια και το γαλαξία μας, ακούγοντας αραβική μουσική μέχρι αργά, κι απολαμβάνοντας τις διάφορες ιστορίες της ερήμου που μας έλεγαν οι Βεδουίνοι. Η αλήθεια είναι πως μας πήρε μέχρι πολύ αργά τη νύχτα όλη αυτή η ονειρική κατάσταση.
Την ερχόμενη το πρωί ξυπνήσαμε πριν την ανατολή για να εξερευνήσουμε τα φαράγγια και τις κοιλότητες και να ανακαλύψουμε τους θησαυρούς της ερήμου που μάγεψαν το «Λόρενς της Αραβίας». Αφού σκαρφαλώσαμε σε ένα αρκετά ψηλό πέτρωμα, ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλει στο βάθος, αποκαλύπτοντας μια κατακόκκινη απέραντη κοιλάδα. Τα πρώτα καραβάνια ξεκινούσαν για την καθημερινή τους διαδρομή κι εμείς ξεχασμένοι ψηλά στο βράχο να παρακολουθούμε όσα διαδραματίζονται μπροστά μας.
Κατεβήκαμε και μαζέψαμε τα πράγματά μας. Ευχαριστήσαμε τους Βεδουίνους για τη φιλοξενία τους και αφού πήραμε τις συμβουλές τους φύγαμε solo να βρούμε τη σπηλιά του Λόρενς της Αραβίας. Κάπου στη διαδρομή χαθήκαμε (!), αλλά η πρωινή αύρα στο πρόσωπό μας ήταν κάτι που μας έμεινε αξέχαστο, καθώς διασχίζαμε τις αμμοθίνες της ερήμου. Ξαφνικά σταματήσαμε κι αρχίσαμε την πεζοπορία, τα παιχνίδια την άμμο και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες εκμεταλλευόμενοι τις σκιές που δημιουργούνταν από το φως του ήλιου. Βασικά δεν ήταν ο προορισμός που μας έκανε να κινούμαστε με περιέργεια μέσα στην έρημο, αλλά η ανάγκη που είχαμε όλοι να περάσουμε καλά και να προχωρήσουμε στο άγνωστο εξερευνώντας κυρίως τους εαυτούς μας. Γυρίσαμε, λοιπόν, πίσω και συνεχίσαμε το ταξίδι μας για την Άκαμπα.
Κάπως έτσι έκλεισε η περιπέτειά μας στην έρημο των Βεδουίνων, στην έρημο που αισθάνεσαι σαν να βρίσκεσαι στο φεγγάρι, στην «κόκκινη» έρημο που έγιναν γυρίσματα της ταινίας «The martian», στην έρημο που σου προσφέρει μια αξέχαστη και μοναδική εμπειρία μιας και σε μυεί σε ένα αραβικό μυστήριο που δεν μπορεί να αποτυπωθεί στο κείμενο ενός άρθρου με λίγα σκόρπια λόγια.
Πραγματικά, τολμώ να χαρακτηρίσω αυτήν την ιστορία ως την απόλυτη εμπειρία! Διασχίσαμε φαράγγια πεζοπορώντας, σκαρφαλώσαμε τεράστιους ογκόλιθους και βουνά, παρατηρήσαμε τον καθημερινό τρόπο ζωής των Βεδουίνων, κοιμηθήκαμε σε σκηνές ακούγοντας ιστορίες για τα καραβάνια της ερήμου και τον Λόρενς της Αραβίας. Όμως, το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι μοιραστήκαμε αυτές τις εμπειρίες με τους φίλους μου από την Ιορδανία!
“A journey is best measured with friends, rather than miles”,
Unknown
